ponoc je moje raskrsce i moja poslednja sansa da pobjegnem
tuzno je sto me najcesce bas tada sjecanja stignu i povrede
vidim te kao nestalu sjenku kao usahlu reku svoje proslosti
budis mi onu vecitu tajnu onu najdublju ranu sto ne prolazi
bila si mi samo dasak proljeca
mali beli cvet sa tresanja
ali sve me jos na tebe podseca
blago onom ko te ne sanja
negledam vise dvoriste a kradem Tresnje miluju mi prozore