18 jaar; ik zag je lopen, golvend haar diep blauwe ogen.
Jij keek om niet te geloven, 1 moment ik was gebroken.
18 jaar een zomeravond, houd me vast totdat de zon komt,
Ik moet weg; geeft me nog 1 zoen, ga je mee, laten we dom doen.
Wie had het gedacht, wij met z’n tweeën zoveel jaar,
nog altijd gelukkig met elkaar, ja jij maakte al mijn dromen waar
en als je naar me lacht, voel ik nog steeds na al die tijd
wat ik met je doe en jij met mij. Ik wil je nooit, nee nooit meer kwijt.
Wie had dat ooit gedacht?
18 jaar we houden het open, zo verliefd maar het vuur kan nog doven,
dag tot dag nooit iets beloofd en niets verwacht, hoe gek kan het lopen?
Wie had het gedacht, wij met z’n tweeën zoveel jaar,
nog altijd gelukkig met elkaar, ja jij maakte al mijn dromen waar
en als je naar me lacht, voel ik nog steeds na al die tijd
wat ik met je doe en jij met mij. Ik wil je nooit, nee nooit meer kwijt.
Wie had dat ooit gedacht?
Er is ons zo vaak gezegd; dit is niet echt nee jullie zijn veel te jong.
Maar wij hielden altijd vol en nu, ja nu zijn wij hier.
Dus geef me je hand, kijk me diep in de ogen aan,
want zoals wij hier samen staan, beloof ik voor altijd door te gaan.
Wie had dat ooit gedacht, dat we nog steeds na zo veel jaar,
de liefde verklaren aan elkaar, jij maakt nog steeds mijn dromen waar
en als je naar me lacht, voel ik nog steeds na al die tijd dat ik bij je hoor en jij bij mij.
Nee ik wil je nooit nee nooit meer kwijt. Wie had dat ooit verwacht? Heejeeeee