Unha noite na eira do trigo
Ó refrexo do branco luar
Unha nena choraba sin trégolas
Os desdés dun ingrato galán.
Xa no mundo non teño a ninguén,
Vou morrer e non ven os meus ollos,
Os olliños do meu doce ben.
Os seus ecos de malencolía,
Camiñaban nas alas do vento
I o lamento repetía
Vou morrer e non ven o meu ben.
Lonxe dela de pé sobre a popa
Dun aleve negreiro vapor
Emigrando camiño de américa
Vai o probe e infeliz amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
Cara a terra que deixa cruzar
Quen pudera dar volta pensaba
Quen pudera convosco voar.
Mais as aves e o buque fuxían,
Sin ouir seus amargos lamentos,
Solo os ventos repetían,
Quen pudera convosco voar.
Lairaraira
Noites craras de aromas e lúa,
Desde entón que tristeza en vós hai
Pros que viron chorar unha nena,
Pros que viron un barco marchar.
Dun amor celestial verdadeiro,
Quedou solo de bágoas a proba
Unha cova nun outeiro
I un cadavre no fondo do mar